Göveç, Burdur’da yalnızca bir yemek değil, toprağın sabırla pişirdiği bir lezzet anlatısıdır. Eskilerin "toprak dığan" ya da "kiremit" adını verdiği yayvan, kapaksız toprak kaplarda pişen bu yemek; kırsal yaşamın pratikliğiyle geleneksel mutfağın zenginliğini bir araya getirir. Burdur’un özellikle köylerinde hâlâ yaşatılan bu yöntem, eti ve sebzeyi ağır ateşte, kapalı bir toprak kabın içinde, kendi suyunda ve kokusunda pişirmenin inceliğini yansıtır. Her lokmasında, közün, sabrın ve sessiz pişmenin izi hissedilir.

Bir kilo koyun ya da kuzu eti, güvecin en altına dizilir; üzerine arpacık soğanlar, halka doğranmış domatesler ve yeşil biberler yerleştirilir. Arzuya göre patates ya da patlıcanla zenginleştirilen bu yemek, fırında ya da közde saatlerce pişirilir. Özellikle közde pişirme geleneğinde, güvecin kapağı hamurla sıvanır, üzerine köz konur ve et, toprağın kendi sıcaklığında olgunlaşır. Soğanın yavanlığını kırmak için bazen birkaç damla sirke kullanılır. Serviste üzerine kıyılmış maydanoz serpilir. Göveç, Burdur’un ateşle pişmiş sabır tarifidir ve hâlâ düğünlerde, bayramlarda ya da misafire özel gün yemekleri arasında yer bulur.